Filmoverzicht 2013
Na een docu en 25 films met (2013) achter de titel op IMDb gezien te hebben wordt het vind ik tijd eens te kijken naar de hoogte- en dieptepunten hiervan. Een aantal films vielen op in positieve zin. Dat wil zeggen dat ik ben verrast door een aantal films waarvan ik vooraf niet had gedacht dat ik ze zo leuk zou vinden. Helaas was dit ook andersom regelmatig het geval. Het is een tweetal films gelukt om halverwege compleet om te slaan. Daarmee begint deze blog, om te eindigen met de hoogtepunten van afgelopen jaar.
Vliegende Haaien en een Tree Hugger
About Time is – gezien het hoge romcomgehalte waarschijnlijk vooral voor mannen – niet aan te gluren de eerste 45 minuten, maar wordt zodra de klefheid is opgehouden eigenlijk nog best wel aardig. Jammer van het begin dus. Ook wordt het tijdreizen gebracht als gegeven. Dat kan gewoon, maar alleen voor mannen en alleen in deze familie. Je hoeft enkel in een kast te gaan staan en in je vuisten knijpen. Right. En hoe kan het dan dat je jongere versie ineens ook in de kast staat? Nu heb ik een zwak voor tijdreisfilms, en aangezien de eerste tijdreisfilm zonder plot holes nog moet worden uitgevonden kan ik daar wel mee leven.
Sharknado begint juist verassend goed voor films van zijn soort. Al moet je nooit met hoge enige verwachtingen beginnen aan een SyFy Channel TV Movie. Verassend goed moet dus in die context gelezen worden. Maar goed let’s face it, rondvliegende moordlustige haaien zijn gewoon fucking tof. In het laatste half uur wordt de film helaas totaal belachelijk. Niet dat je ineens denkt van ‘hey rondvliegende haaien – wuuut?!’ ofzo, want dat kan natuurlijk best. Maar met een helicopter vlak naast een sharknado vliegen blijkt prima te doen voor iemand zonder vliegbrevet. En opgegeten worden door een haai hoeft helemaal niet te betekenen dat je dood gaat. Dat je het even weet. Maar het absurde gedeelte van de film valt misschien wel het beste te illustreren met de volgende illustratie:
Ook slecht was The Kings of Summer. Toch komt hij er vanaf met een vijf en nog wat en een aantal regels tekst in een blogpost. De helft van die score en al deze tekst mogen we bijschrijven op het conto van ‘Biaggio‘. Een soort tienerversie van Zach Galifianakis in The Hangover. Een totaal gestoord figuur. Scenes waarin hij Spaans staat te praten met zijn vader of de gecamoufleerde boomknuffelaar uithangt zijn echt geniaal grappig. De rest van de film is echter ongeloofwaardig en slaat helemaal nergens op. Jammer, want gezien de vrij positieve reacties had ik er meer van verwacht.
No I don’t know where he is, but where’s Biaggio?
Alcohol en trilogieën
Drie derde delen. Te beginnen met The Hangover III. Deze trilogie eindigt met een stevige kater. Eigenlijk valt het nog mee, aangezien deel twee ook al erg matig was. Deze film is niet veel slechter dan zijn voorganger. The Hangover I was fantastisch, maar delen II en III zijn daarmee vergeleken om te huilen. Eigenlijk is het gewoon meer van hetzelfde, maar dan stukken slechter uitgevoerd. Je vraagt je af waarom dit in ‘s hemelsnaam een trilogie moest worden. Deel drie lijkt zich vooral te willen redden met veel spektakel, gescheld en af-en-toe een grappig bedoelde domme opmerking of knullige situatie. Op een enkel leuk moment na wordt hier voornamelijk in gefaald.
De film over dronken worden en gekke shit doen is dit jaar dus niet The Hangover III, maar The World’s End. Lekker met een biertje (of glaasje water) onderuitzakken op de bank en genieten van een stel idioten die tijdens een epische kroegentocht, zonder dat ze het zelf doorhebben, de wereld redden van een bescheiden legertje alien space robots. Whew. Niet dat deze film zo legendarisch is als de golden mile die wordt afgelegd, maar het is gewoon vermaak van de bovenste plank. Een waardige afsluiter van een voor de verandering wel vrij geslaagde ‘trilogie’. Al weet ik niet of dit officieel een trilogie genoemd mag worden, aangezien deze drie films niks met elkaar te maken hebben.
“What the fuck does WTF mean?” – The World’s End
Tot slot Before Midnight. Na Before Sunrise (1995) en Before Sunset (2004) wordt ook hier deel drie gepresenteerd. De eerdere twee films lieten al zien dat er vrij weinig spektakel te verwachten viel. Het is vooral veel dialoog. Heel. Veel. Dialoog. En dat is prima, want het is constant meeslepend en van hoge kwaliteit. Dit derde deel is toch wel wat anders. Zo spelen ook andere personages vooral in het begin van de film een behoorlijk grote rol. Ook heeft het verhaal een stuk negatievere insteek. Van de drie vond ik deze het minst. Vooral omdat gezeik in de relationele sfeer me niet echt boeit. Ook zijn de hoofdrolspelers er niet prettiger op geworden. Ondanks dat was het wel degelijk een prima film en zeker de moeite van het kijken waard.
Voorlopig maakt Before Midnight van deze serie een trilogie, maar wie kan tellen (1995-2004-2013) zou zomaar kunnen denken dat er in 2022 een deel vier gaat komen. Wie weet. Van mij mag het.
Horror en Outer Space
Gravity is misschien wel dé film die de hoogste verwachtingen wekte het afgelopen jaar. Genomineerd voor tien (!) oscars, goede reviews en een topcast van twee. Ok drie, maar een arme zingende spaceindiër legt al binnen enkele minuten het loodje. De verwachtingen worden op zich wel ingelost. Wat mij betreft verdient Sandra Bullock de oscar voor Best Female Actress absoluut. De toegevoegde waarde van George Clooney aan deze film is mij echter nooit helemaal duidelijk geworden. Had ook best zonder gekund. Maar misschien zou de film dan wat te kort zijn geworden. Op het soms iets te onrealistische plot na was dit een fantastische film om naar te kijken. Indrukwekkend en spektakulair camerawerk plus een mooie soundtrack zorgde hier vooral voor. Daar mogen ook nog wel een oscar of twee voor gewonnen worden als het aan mij ligt.
Van een Space Thriller naar Space Horror: Europa Report en The Last Days on Mars. Die laatste kun je overslaan. Hoewel de setting redelijk overeenkomt (op zoek naar leven in ons zonnestelsel), is Europa Report verreweg de betere film. Waar het in TLDoM mogelijk blijkt om zowel met als zonder ruimtepak aan over de oppervlakte van de planeet te sprinten, voelt Europa Report realistischer en is hij – ook niet geheel onbelangrijk voor horrorfilms – stukken spannender. Het enige wat nog een beetje spreekt voor TLDoM is dat er zombies in zitten. Maar zelfs dat klinkt leuker dan het is.
De beste horrorfilm van 2013 is echter The Conjuring en die speelt zich gewoon af op onze eigen planeet. Deze film gaat net als Poltergeist over een familie die achtervolgd wordt door duistere krachten. Al snel begint huisraad vanzelf te bewegen en wordt een zootje aluhoedjevolk ingevlogen. Hier en daar worden, vooral door de vader des huizes, wel enkele dubieuze beslissingen genomen. Dat neemt niet weg dat The Conjuring zowaar weer eens een horrorfilm is waarbij je constant op het puntje van je stoel zit. Dit in tegenstelling tot recente bocht als Paranormal Activity, The Cabin in the Woods en Cloverfield. Nou vooruit, dat laatste statement is erg persoonlijk en misschien wat overdreven, maar horror is bij mij echt hit-or-miss, en The Conjuring was in ieder geval een dikke hit.
Bedrog
Short Term 12 heeft al een blogpost gekregen dus die sla ik even over. Er zijn gelukkig genoeg andere mooie films om over te schrijven. Het familiedrama Le Passé bijvoorbeeld – van de maker van o.a. A Separation – is enorm meeslepend en absoluut het kijken waard. Je blijft gedurende het verhaal constant voelen dat er meer speelt in de relaties tussen de verschillende personages. Langzaamaan wordt steeds meer duidelijk. Deze film moet het hebben van een goed plot en erg sterk acteerwerk.
Nog een hoogtepunt is The Best Offer, met daarin zowaar een verassend goede acteerprestate van een Nederlandse actrice (Sylvia Hoeks). Het verhaal van The Best Offer is vrij voorspelbaar. Het is echter de uitvoering hiervan die deze film zo speciaal maakt. De atmosfeer die wordt geschetst met prachtige beelden, sfeervolle belichting, ouderwetse architectuur, de vele kunstwerken, een automaton en een mooie soundtrack van Ennio Morricone maken deze film een waar spektakel voor de zintuigen.
Om positief te eindigen zijn The Way Way Back, Blue Jasmine, Fruitvale Station, Filth, Side Effects en het soms misschien iets te over-the-top hippe Now You See Me ook zeker het kijken waard. Al met al dus best een aardig jaar met een paar erg goede films. Maar helaas ook met een flink aantal slechte films, of films waarvan ik meer had verwacht. Het jaar 2013 eindigt wat mij betreft ergens in de middenmoot vergeleken met andere jaren.
Voordat ik het vergeet moet ook de documantaire Blackfish nog geprezen worden. Dit is geen documantaire waar je vrolijk van wordt. Integendeel zelfs, maar het opent wel je ogen en zou daarom verplichte kost moeten zijn voor iedereen.
Hieronder nog het overzicht van waarop dit alles gebaseerd is. Ik had graag nog wat meer films van de to-do lijst willen halen, maar ze zijn nog niet op blu-ray te koop dus dat zal nog even moeten wachten. En mocht ik er nou helemaal naastzitten en film X of Y eerst maar eens moest gaan kijken… ik houd me aanbevolen.
Gezien:
| About Time: |  (6.0 / 10) |
| All is Lost: |  (6.3 / 10) |
| Before Midnight: |  (7.3 / 10) |
| Blackfish (docu): |  (8.0 / 10) |
| Blue Jasmine: |  (7.5 / 10) |
| Elysium: |  (3.1 / 10) |
| Europa Report: |  (7.7 / 10) |
| Filth: | (7.3 / 10) |
| Fruitvale Station: |  (8.1 / 10) |
| Gravity: |  (8.6 / 10) |
| In A World...: |  (5.1 / 10) |
| Jeune & Jolie: |  (6.1 / 10) |
| La Migliore Offerta (The Best Offer): |  (8.8 / 10) |
| Le Passé (The Past): |  (8.9 / 10) |
| Now You See Me: | (7.3 / 10) |
| Oblivion: |  (6.2 / 10) |
| Sharknado: |  (4.3 / 10) |
| Short Term 12: |  (9.1 / 10) |
| Side Effects: |  (7.2 / 10) |
| Star Trek Into Darkness: |  (5.6 / 10) |
| The Conjuring: |  (8.2 / 10) |
| The Hangover Part III: |  (4.9 / 10) |
| The Kings of Summer: |  (5.7 / 10) |
| The Last Days on Mars: |  (3.8 / 10) |
| The Way Way Back: |  (7.4 / 10) |
| The World's End: |  (7.1 / 10) |
| Average: |  (6.8 / 10) |
Sowieso nog te kijken:
| 12 Years A Slave: |  (0 / 10) |
| Frozen: | (0 / 10) |
| Her: | (0 / 10) |
| Inside Llewyn Davis: | (0 / 10) |
| Kaze Tachinu (The Wind Rises): | (0 / 10) |
| La Vie d'Adèle (Blue Is the Warmest Colour): | (0 / 10) |
| Nebraska: | (0 / 10) |
| Nymphomaniac: | (0 / 10) |
| Philomena: | (0 / 10) |
| Snowpiercer: | (0 / 10) |
| Soshite Chichi Ni Naru (Like Father, Like Son): | (0 / 10) |
| The Hunger Games: Catching Fire: | (0 / 10) |
| The Zero Theorem: | (0 / 10) |
